Atıf Yılmaz’ın 1978 tarihli Köşeyi Dönen Adam filminin son sahnesinde Kemal Sunal’ın canlandırdığı Adem karakteri kendine “Ne yapacağım ben şimdi?” sorusunu sorarak yürüyüş yapan kalabalığın arasına karışır ve kalabalıkla hep bir ağızdan “Bu böyle gitmez sömürü devam etmez, yurdumun mutlu günleri mutlak gelen gündedir” dizelerini söylemeye başlar. Bugün "1 Mayıs Marşı" olarak bildiğimiz, her yıl İşçi Bayramı’nda milyonlar tarafından söylenen, Cem Karaca’dan Selda Bağcan’a onlarca sanatçı tarafından seslendirilen, birçok sinema filminde kullanılan bu marşın hikayesi ise Ankara Sanat Tiyatrosu’na (AST) dayanıyor.1974'te AST’nin Genel Sanat Yönetmenliğini sürdürmekte olan Rutkay Aziz, Bertolt Brecht’in, Gorki’nin aynı isimli romanından uyarladığı Ana oyununu sahnelemek için kolları sıvamıştı. Oyundaki marşları bestelemesi için Sarper Özsan ekibe dahil oldu. Brecht, tüm marşların sözlerini belirtmiş ancak bir bölüme sadece “İşçiler marş söyleyerek sahneye girer” yazmıştı. İş başa düşmüş ve Sarper Özsan güftesiyle, ezgisiyle tamamen kendisine ait olan "1 Mayıs Marşı"nı bestelemişti. Henüz oyunun prömiyerinde tiyatronun sınırlarını aşan marş, halka mal oldu.Kıssadan hisse, kendini toplumcu ve öncü bir tiyatro olarak tanımlayan Ankara Sanat Tiyatrosu, hiçbir zaman yalnızca bir tiyatro olmadı. Kurulduğu günden bugüne toplumsal sorunları dert edindi; adalet ve özgürlük ekseninde sanat üretti; hakkı yenenlerin, ezilenlerin, emekçilerin ve göz ardı edilenlerin sesi oldu. 60 yıllık tarihi boyunca darbelere tanıklık etti, birçok kez mühürlendi, yasaklandı, kapatıldı; ama toplumun aynası oldukça halkın ilgisi ve sevgisi katlanarak arttı, halkın sevgisi arttıkça AST her zorluğa göğüs gerdi. <img src="https://images.aposto.com/2023/11/1/1702273706732.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: Solfasol TV AST’ye yarım asrı aşkın yürüyüşü boyunca kimler eşlik etmedi ki? Genco Erkal, kendisiyle özdeşleşen Bir Delinin Hatıra Defteri’ni ilk kez Ankara Sanat Tiyatrosu’nun çatısı altında sahneledi. Yaman Okay, Şevket Altuğ, Altan Erkekli, Cezmi Baskın, Salih Kalyon, Rana Cabbar ve onlarcası gibi sonraları tiyatromuzda büyük iz bırakacak birçok oyuncu, ya sahne tozunu ilk kez burada yuttu ya da ilk kez bu sahnede devleşti. Uğur Mumcu’nun, Yaşar Kemal’in, Turgut Özakman’ın, Sabahattin Ali’nin, Orhan Kemal’in eserleri perdesini Ankara’da açtı. Oyunlara Sarper Özsan’dan Muammer Sun’a, Aşık Mahzuni’den Timur Selçuk’a Türk müziğinin muttasıf isimleri ezgi verdi. Osman Şengezer, Yücel Tanyeri gibi sahne tasarımcıları yine burada büyüdü.&nbsp; <img src="https://images.aposto.com/2023/11/1/1702273789177.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Bundan tam 60 yıl önce, ülkesinde varlığı henüz duyurulmamış bir tiyatro anlayışı düşleyen Asaf Çiyiltepe, kendine yönelttiği “Ne yapacağım ben şimdi?” sorusuyla Ankara Sanat Tiyatrosu’nu kurmaya karar verdi. O gün, yepyeni bir güneş doğdu dağların doruklarından. Ve o güneş, toplumcu çizgisinden ve merkezine insanı alan kuruluş poetikasından ödün vermeden sanat dünyasını aydınlatmaya devam ediyor.&nbsp;Nice 60 yıllara Ankara Sanat Tiyatrosu!

Aposto Ankara

Türkiye’nin en köklü ve en ilerici özel tiyatrolarından Ankara Sanat Tiyatrosu 60. yaşını kutluyor.

60 Yıldır Burada: Ankara Sanat Tiyatrosu

60'lı yıllardan itibaren Ankaralının sinema kültüründe yer eden bir alışkanlıktı apartman sinemalarına gitmek. Bu binalar, mimarları ve modern iç mekan örnekleri olmalarıyla da oldukça değerliydiler. Yıllar içerisinde kendi müdavimlerini ve sıkı takipçilerini oluşturup bolca sinemaseveri ağırladılar. AVM sinemalarının yaygınlaşması sonucu bir bir el değiştirmeye başlamalarının ardından kullanım amaçları da bu doğrultuda dönüştü. Halkın belleğinde bir dönem ürünü, bir nostalji ögesi olmaya başladılar.<img src="https://images.aposto.com/2022/8/6/1664022846643.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.33" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Solda Zuhal Olcay ve Rutkay Aziz, Fotoğraf: İrfan Demirkol ArşiviBenzerleri art arda yok olurken, kapanmasına rağmen mavi tabelası Tunalı Hilmi Caddesi'nde durmaya devam eden Kavaklıdere Sineması, Ankaralıda yeniden açılma umudunu canlı tutuyordu. Ancak ağustos ayında sinemanın bir kozmetik firmasına kiralandığı ve içerisinde tadilata başlandığı haberi duyuldu. Bu sırada merak, mekandaki seramik panoların durumu üzerinde yoğunlaştı. En sonunda geçtiğimiz günlerde sinemanın tabelası da kaldırıldı. Ankara'da sinema festivali kültürünün yaygınlaşmasındaki etkisi, gece seanslarıyla türlü anıların ev sahibi Kavaklıdere Sineması, tıpkı benzerleri gibi, korunmayarak yok oldu.Bugün mekanın yarattığı samimi anlar ve gördüğü talep, Kavaklıdere Sineması'nda bulunmuş, hatta burayı işletmiş kişilerin anıları ve sinema üzerine yorumları dinlendiğinde ortaya çıkıyor. Arşivlerden çıkan fotoğraflardan ise gözler, orada bulunmuş, tanınmış tiyatro ve sineması sanatçılarını seçiyor.&nbsp;Not: Ayşe Nur Tür'ün yazısı ile Kavaklıdere Sineması'nın Ankaralı için anlamını anılarla öğrenmek, mekana dair ayrıntılı bilgi almak ve nadir arşiv fotoğraflarına ulaşmak için <a fr-original-style="" href="https://www.lavarla.com/kavaklidere-sinemasinin-sessiz-direnisi-ve-bugunu/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>. Sinemayı yaşatmak için yürüttüğü Instagram hesabına ulaşmak içinse <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kavaklideresinemasi/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>.

2007'de kapandığı günden itibaren mavi tabelası 15 yıl boyunca Tunalı'da durdu, açılmasa da başka bir işlevde kullanılmadı. Şimdi ise bir kozmetik firmasına ait.

Kavaklıdere Sineması'na dair son umutlar 

• Yeşilçam oyuncusu Türkan Şoray, Varlık dergisinin Temmuz 2020 sayısına verdiği röportajda sinema-edebiyat ilişkisine dair <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMTliZDBkMzJiZGI5MDAwN2UyNjZiMCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cudmFybGlrb25saW5lLmNvbSUyNTJGa2l0YXAlMjUyRjU3MyUyNTJGdmFybGlrLWRlcmdpc2ktdGVtbXV6LTIwMjA="">konuştu</a>. Şoray, Peride Celal’in Ada isimli öyküsünün de sinemaya uyarlama fikrinin kendisinden çıktığını söyledi. Şoray röportajında konuya ilişkin şunları söyledi: “Sinema edebi kağıtların görselliğe dökülmüş hâlidir. Sinema, edebiyattan çok yararlandı. Birçok klasik roman filme çekildi. İlk Çalıkuşu’nda (1966) oynamak benim için bir gururdu. Peride Celal’in Ada’sını da (1988) ben önermiştim gene.”<ul><li>Bir adım geriden: Peride Celal’in Ada öyküsü Süreyya Duru tarafından 1988’de sinemaya uyarlandı. Filmin başrollerinde Türkan Şoray, Rutkay Aziz ve Orhan Alkan yer aldı.</li></ul>

Rutkay Aziz ile ilgili hikayeler